Garford was een Amerikaans automerk.
De Federal Manufacturing Company uit Elyria, Ohio, begon in 1903 met de productie van onderdelen voor autofabrikanten. Arthur L. Garford nam het bedrijf over en noemde het Garford Company. Hij leverde het complete chassis. Kopers waren Ardsley Motor Car Company, Cleveland Automobile Company, Gaeth Motor Car Company, Knight & Kilbourne Company, Rainier Motor Car Company en Royal. De grootste klant was de Studebaker Corporation. In oktober 1907 kwamen de eerste voertuigen met hun eigen merknaam Garford, gepresenteerd op de Grand Central Palace Show en werden vervolgens aangeboden. De productie eindigde in 1908 onder druk van Studebaker.
Vanaf 1909 ontstonden bedrijfswagens.
Nadat Studebaker de Everitt-Metzger-Flanders Company overnam, eindigde de deal met Garford. In januari 1911 waren Garford-auto’s te zien op de New York Automobile Show. Het ontbreken van een dealernetwerk bleek een nadeel in de marketing. In 1912 nam Willys-Overland de afdeling personenauto’s over en bleef de merknaam gebruiken tot 1913.
The Garford Company bleef bedrijfsvoertuigen maken met de naam Garford. In 1915 werd de naam veranderd in Garford Motor Truck Company en verhuisde het bedrijf naar Lima, Ohio.
Tussen 1927 en 1932 maakte de Relay Motors Company van dezelfde stad de voertuigen.
De laatste fabrikant was de Consolidated Motors Corporation in 1933, die ook in Lima was gevestigd.
In het modeljaar 1908 waren er twee verschillende modellen in het assortiment. Beiden hadden een viercilindermotor. In Model A produceerde de motor 30 pk. Het chassis had een wielbasis van 264 cm. Als bovenbouw zijn toerwagens, stadsauto’s, runabouts en landaulets overgeleverd. Model B had een motor van 40 pk. De wielbasis bedroeg 290 cm. Dit model was leverbaar als touringcar, runabout, sedan en landaulet.
In 1911 was er alleen het G-7-model. De motor produceerde 40 pk. Toerwagens met vier, vijf en zeven zitplaatsen waren gebaseerd op een chassis met een wielbasis van 298 cm. Er was ook een sedan met een wielbasis van 312 cm.
In 1912 werd het verder ontwikkeld tot het Model G-8. Het motorvermogen bleef gelijk. De wielbasis was een uniforme 302 cm. Er was keuze uit een sedan, landaulet, touringcar met vijf, zes en zeven zitplaatsen en een roadster met twee zitplaatsen. Het Model G-12 was een nieuw instapmodel met dezelfde wielbasis maar slechts 30 pk. De touringcars boden plaats aan vier tot vijf personen. Limousine, landaulet en tweezits roadster kwamen overeen met het model G- 8. Het topmodel was het model G-14. Het had een zescilindermotor met 50 pk. De wielbasis bedroeg 352 cm. Naast de bekende limousines, landaulets en tweezits roadsters waren er touringcars met vier en zes zitplaatsen.
In 1913 werd de wielbasis van het G-12-model teruggebracht tot 300 cm. Er was keuze uit een sedan en een landaulet, elk met vijf zitplaatsen. Het G-14-model bood nu een wielbasis van 343 cm. Hiervoor werd het motorvermogen verhoogd naar 60 pk. De Touring had vijf of zeven zitplaatsen. Limousines en landaulets hadden altijd zeven zitplaatsen. Het nieuwe model G-15 gerangschikt tussen deze twee modellen. De zescilindermotor had 50 pk. De wielbasis bedroeg 325 cm. De Touring had vijf zitplaatsen en de roadster twee zitplaatsen. Voor het eerst sinds jaren was er ook een Town Car.