Ford-Werke GmbH is een dochteronderneming van de Amerikaanse Ford Motor Company. Het logo is blauw met witte letters.
Naast de hoofdfabriek in Keulen-Niehl (sinds 1998 ook het hoofdkantoor van Ford Europa), waar de Fiesta en de één-liter EcoBoost-motoren worden gebouwd, heeft Ford Duitsland ook een ontwikkelings- en onderdelencentrum in Keulen-Merkenich, de fabriek in Saarlouis, die de Focus produceert, de testplantage in Lommel in België en de fabriek in Almussafes bij Valencia (Spanje, 2022 ongeveer 6.000 werknemers) met de productie van de Mondeo, Galaxy, S-Max, Kuga, Transit Connect/Tourneo Connect- modellen en de EcoBoost-motoren van twee liter. In de fabriek in Saarlouis (4.600 werknemers) zal de productie van auto’s in 2025 worden stopgezet, hoewel er nog geen beslissing is genomen of het pand opnieuw zal worden gebruikt. De Focus wordt op dit moment stopgezet en vervangen door een elektrisch model dat in Valencia van de lopende band rolt.
Na 51 jaar stopte de Belgische fabriek in Genk op 18 december 2014 met de productie. De vestigingen van Ford Europa zijn de motorenfabriek in Bridgend in Wales en de Ford Roemenië-fabriek in Craiova (Roemenië), waar de EcoSport-, Puma- en ook de 1-liter EcoBoost-motoren worden geproduceerd. Nadat de Fiat-fabriek in Tychy (Polen) vanaf 2008 de Ka als onderaannemer had vervaardigd, draait sinds 2016 de opvolger Ka+ voor de Europese markt in de nieuwe fabriek in Sanand.(India, Ahmedabad District) de productie.
Op 17 augustus 1925 werd in het Duitse Rijk het in 1920 uitgevaardigde invoerverbod op buitenlandse auto’s opgeheven. Al op 18 augustus 1925 werd de Ford Motor Company Aktiengesellschaft ingeschreven in het handelsregister van Berlijn. Van 2 januari 1926 tot 1931 werden aanvankelijk T-odellen geassembleerd uit aan de Westhafen in Moabit aangeleverde onderdelen.
Hoge beschermende tarieven stonden de invoer van afgewerkte auto’s in de weg; voor “smeedijzeren onderdelen” gold een lager tarief, het zogenaamde “melkbliktarief”. Het aan elkaar schroeven van auto’s uit geïmporteerde kits wordt in branchejargon CKD, SKD of MKD genoemd (Completely Knocked Down), het wordt nog steeds beoefend.
Op 28 oktober 1929 tekende de burgemeester van Keulen, Konrad Adenauer, het contract voor de bouw van de Ford-fabriek op een terrein van 170.000 vierkante meter in Keulen-Niehl, die oorspronkelijk bedoeld was voor een jaarlijkse productie van maximaal 250.000 voertuigen en waarvan de bouw 12 miljoen euro kostte in Rijksmark kosten. Het hoofdkantoor van het bedrijf werd in 1930 verplaatst van Berlijn naar Keulen, waar Henry Ford op 2 oktober 1930 arriveerde voor het leggen van de eerste steen . De productie van Model A begon op 4 mei 1931 met 619 medewerkers. De fabriek sloot slechts drie weken na opening vanwege de wereldwijde economische crisis. Kort daarna werd de productie echter hervat; In 1931 rolden meer dan 6.000 voertuigen van de lopende band. In 1932 werd de Ford Model B (tweede generatie) geïntroduceerd in de Verenigde Staten, in de zomer van 1932 rolde de eerste Ford B van de lopende band in Keulen onder de naam “Ford Rheinland”.
In 1932 rolde de eerste Ford Keulen van de lopende band. Dit werd in 1935 gevolgd door de Ford Eifel, waarvan bij het begin van de oorlog ongeveer 62.000 voertuigen waren gebouwd. In de jaren dertig stond Ford op de vierde plaats in de registratiestatistieken, achter Opel, Auto Union en Daimler-Benz. De Taunus G93A (“Buckeltaunus”) kwam in 1939 op de markt als opvolger van de Ford Eifel. Kort daarna moest Ford onder druk van de regering de productie van personenauto’s stopzetten en produceerde alleen nog voertuigen voor de Wehrmacht.
Vanaf 1939 handelde Ford Duitsland als Ford-Werke AG. Tijdens de Tweede Wereldoorlog plant Ford in Duitsland (Keulen en Berlijn-Johannisthal (Ambi-Budd)), Nederland (Amsterdam) en Frankrijk (Automobilwerk Poissy van de Ford Société Anonyme en als onderaannemer de Société des Usines Chausson in Gennevilliers) produceerde veel voertuigen van de Duitse Wehrmacht, met name vrachtwagens (type B/V 3000), zware standaardauto’s en halfrupsvoertuigen (“Maultier”). Ford zei dat hij de controle over de Duitse fabrieken verloor, waarschijnlijk om zich te ontdoen van het stigma dat zijn bedrijf aan beide zijden van de Atlantische Oceaan zou hebben geprofiteerd van de Tweede Wereldoorlog. Feit is dat totdat Duitsland in december 1941 de oorlog verklaarde aan de VS , bijna de helft van de aandelen in Duitse handen was en vanaf dat moment werden de werken beheerd door de Reichskommissar Johannes Krohn voor de behandeling van vijandelijke eigendommen. De machthebbers in het Derde Rijk verbood het gebruik van het Ford-logo, in plaats daarvan werd tijdens en kort na de Tweede Wereldoorlog de Dom van Keulen afgebeeld op de radiatorgrille van Ford-modellen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog vochten Britse en Amerikaanse troepen vanaf 1943 in toenemende mate luchtoorlogvoering tegen industriële fabrieken, en ook de Ford-fabrieken in Keulen waren het doelwit. Een aanval op 18 oktober 1944 trof vooral het testterrein en de arbeidersverblijven. De werken liepen pas grote schade op toen de Amerikanen binnenvielen, toen de Duitse artillerie het vuur opende vanaf de overkant van de Rijn.
Volgens de Ford Motor Company Archives werden buitenlandse arbeiders uit Oost- en West-Europa (meestal dwangarbeiders, krijgsgevangenen, Italiaanse militaire geïnterneerden en gevangenen uit het concentratiekamp Buchenwald) ingezet om in de Duitse Ford-fabrieken te werken.
Op de dag van de Duitse capitulatie kwam de productie van vrachtwagens, motoren en onderdelen weer op gang. Er mochten geen auto’s worden geproduceerd, volgens een geallieerd akkoord was dit in eerste instantie exclusief voorbehouden aan de Britten. Vanaf november 1948 restaureerde Ford in Keulen het vooroorlogse model van de “Buckeltaunus”. Het eerste nieuwe Duitse Ford-ontwerp na de Tweede Wereldoorlog, de “Weltkugeltaunus” (Taunus 12M – Meisterstück), volgde in januari 1952. In 1958 werden voor het eerst 128.000 voertuigen geproduceerd, een productiecijfer van zes cijfers werd bereikt, op bij Ford in Keulen werkten toen meer dan 10.000 mensen. In het begin van de jaren zestig bracht een acuut tekort aan arbeidskrachten Ford ertoe Turkse arbeiders aan te werven als gastarbeiders. IG Metall reageerde op de ondermaatse vakbondsorganisatie met een gerichte campagne, de Ford-campagne (1960-1966). Omdat er in de Keulse productiehallen niet genoeg ruimte meer was en de aankoop van een nieuwe fabrieksterrein in het Ruhrgebied mislukte, bouwde Ford een nieuwe fabriek nabij het Belgische stadje Genk. Halverwege de jaren zestig kwam er een nieuwe testlocatie bij in het Belgische Lommel. In 1965 werden voor het eerst meer dan 500.000 voertuigen geproduceerd. In hetzelfde jaar opende het bedrijf een nieuw onderzoekscentrum in Keulen-Merkenich. In 1967 werd Ford samen met Ford of Britain en Duitsland overgedragen aan Ford Europa. Het hoofdkantoor bleef in Keulen, de directie woonde van 1966 tot midden jaren tachtig in het zogenaamde “Ford-Hochhaus” in Keulen-Deutz. De fabriek in Saarlouis werd geopend in 1970.
In 1972 had Ford 54.300 mensen in dienst en een jaaromzet van 5,8 miljard DM. Van 24 tot 30 augustus 1973 was er een wilde staking in de Ford-fabriek in Keulen, waarbij vooral Turkse werknemers streden tegen het ontslag op staande voet van 300 collega’s, tegen hoge lijnsnelheden en voor hogere lonen. In 1990 had het bedrijf 50.100 werknemers in Duitsland en bedroeg de jaaromzet 20,754 miljard DM. Op 20 oktober 1977 verwoestte een grote brand ongeveer 75% van het centrale Ford-reserveonderdelenmagazijn in Keulen-Merkenich en veroorzaakte een schade van 370 miljoen DM. Het was de grootste schade in de geschiedenis van de Duitse brandverzekering. Met de hulp van de andere Europese onderdelencentra van Ford en het datacentrum dat bewaard was gebleven, konden de leveringen van onderdelen al twee dagen na de brand worden hervat. Sindsdien zijn veel onderdelen voor oudere automodelseries echter niet meer verkrijgbaar. In 1994 werd in Aken het Ford Research Center (FFA) opgericht, waar ongeveer 250 medewerkers werken aan de ontwikkeling van alternatieve aandrijvingen, nieuwe motorgeneraties en actieve chassissystemen zoals voertuig-tot-voertuigcommunicatie. Het is het enige onderzoekscentrum van Ford buiten Detroit.
Het huidige Ford-Werke GmbH is ontstaan uit de omzetting van de rechtsvorm in een naamloze vennootschap op 26 november 2004. Dit vond plaats na de uitsluiting van minderheidsaandeelhouders (“squeeze-out”) in 2002, waarin Ford Deutschland Holding GmbH overging en verwierf 95% van de Duitse Ford-Werke-AG aandelen.
Eind 2004 had Ford ongeveer 28.000 mensen in dienst in Duitsland. In oktober 2009 werkten er meer dan 17.000 mensen in Keulen en 6.500 in Saarlouis. In totaal werken er ongeveer 29.000 mensen voor Ford-Werke GmbH, dat meer dan een miljoen voertuigen per jaar produceert en in 2008 een jaaromzet van 19,762 miljard euro genereerde. In 2022 zullen er nog steeds 4.600 mensen werken in de fabriek van Saarlouis. In 2025 moet daar de productie van de Focus met verbrandingsmotor worden afgebouwd. In juni 2022 besloot het management van Ford om een platform voor elektrische auto’s te bouwen in de fabriek in Valencia (Spanje), niet in Saarlouis. Veel leveranciers hebben zich gevestigd op industrieterreinen in de directe omgeving van de productiefaciliteiten in Keulen en Saarlouis (o.a. Benteler, Faurecia, Lear, HL Logistics, Ferrostaal Automotive), die elk nog eens 2000 mensen tewerkstellen.
In 2015 was Ford de op twee na grootste Amerikaanse werkgever in Duitsland met 25.426 werknemers. Na zware verliezen in 2018 kondigde het hoofdkantoor van Ford Europa in Keulen fabriekssluitingen en een inkrimping van 12.000 werknemers aan, waarbij 3.200 van de 5.400 banen in Duitsland tegen juli 2019 zullen worden geschrapt. Eind 2019 was het banenverlies hier opgelopen tot 4.000. 1000 werknemers waren (vanaf december 2019) met werktijdverkorting, vooral in de prototype- en gereedschapsbouw, omdat er een gebrek is aan nieuwe modellen en de productie van de Streetscooter is stilgelegd.
In 2023 zullen de eerste Europese elektrische auto’s van Ford in de fabriek in Keulen van de lopende band rollen. Ford gebruikt hiervoor het elektrische platform van Volkswagen (” MEB “), waarvoor in de jaren 2021-2023 een miljard dollar op de locatie wordt geïnvesteerd. Vanaf 2030 zijn alle personenauto’s alleen nog batterij-elektrische voertuigen en dan wil Ford geen plug-in hybrides meer verkopen in Europa.
De productie van vrachtwagens in Duitsland, die in 1926 in Berlijn was begonnen en in 1931 naar Keulen was verplaatst, werd in 1961 stopgezet vanwege chronisch dalende verkoopcijfers. Met name de door Ford in 1955 nieuw ontwikkelde ventielloze tweetaktdieselmotoren konden klanten niet overtuigen omdat ze technisch nog niet volwassen waren toen ze op de markt kwamen en daarmee de goede reputatie van Ford-vrachtwagens tot dan toe grondig verpestten. De pogingen die in de jaren zeventig werden gedaan om Ford Cargo(vanaf 1975) en Ford Transcontinental met in het buitenland gefabriceerde vrachtwagens.
Ford Modellen