Edsel was een automerk van Ford Motor Company. Gelanceerd in 1957, wordt het merk nog steeds beschouwd als een goed voorbeeld van een mislukte productlancering. Het verlies dat Ford als gevolg van deze storing heeft geleden, wordt geschat op ongeveer twee miljard dollar (gemeten in equivalente waarden van 2011).
Vanaf het begin van de jaren vijftig bloeide de Amerikaanse economie. Veel mensen kochten nieuwe en grotere auto’s. De grote concurrenten van Ford bedienden de markt met een kleurrijk boeket van merken: GM met Chevrolet, Buick, Pontiac, Oldsmobile en Cadillac, de Chrysler-groep met Plymouth, Dodge, DeSoto, Chrysler en Imperial. Bij Ford was er alleen het merk Ford, dat stond voor goedkope, robuuste bedrijfswagens, het wat nobelere merk Mercury en het luxemerk Lincoln. Ford wilde nu een middenklassemodel neerzetten voor klanten met hoge eisen die er ook meer aan wilden besteden. Sommige managers, met name Robert S. McNamara, waarschuwden tegen de verhuizing, maar Ford richtte een nieuwe afdeling op, die McNamara toen leidde. De ontwerper Roy Brown (30 oktober 1916 in Ontario, † 24 februari 2013) kreeg de opdracht om een auto te ontwerpen die zich duidelijk moest onderscheiden van de massa. Dit lukte, hoewel sommige details vroegtijdig werden geannuleerd omdat het te duur werd geacht om te bouwen. Het opvallend smalle en hoge radiatorrooster moest worden verbreed om meer lucht binnen te laten.
Er is veel gedaan om een klinkende naam voor het nieuwe model te vinden. De naamkeuze voor de Ford Thunderbird, die enorm populair was gebleken en een van Fords grote verkoopsuccessen was, kwam tot stand op basis van uitgebreid marktonderzoek. Iets soortgelijks werd geprobeerd voor het nieuwe model. Marktonderzoeken naar naamgeving werden uitgevoerd in New York , Chicago en Michigan. Er was een werknemerswedstrijd voor de beste modelnaam en Ford had zelfs de Amerikaanse dichteres Marianne Moore benaderd en haar gevraagd een naam voor te stellen die elegantie, snelheid, moderne uitrusting en design zou symboliseren. Ford had uiteindelijk maar liefst 10.000 mogelijke namen verzameld. Ten slotte werd, tegen de wens van de familie, die de naam van een familielid niet in advertenties wilde zien, de naam Edsel relatief willekeurig en spontaan gekozen tijdens een bestuursvergadering. Het was bedoeld ter ere van Edsel Ford, Henry Ford ’s enige zoon en vader van Henry Ford II, die stierf in 1943. De naam Edsel was al vroeg overwogen, maar uit marktonderzoek bleek dat het niet goed in de smaak viel bij het publiek. In woordassociatietests was hij bekend met termen als weasel(Engels voor “wezel”, maar ook voor “stiekeme persoon”), pretzel (Engels voor “krakeling”) of dead cell(Engels voor “lege (dode) batterij”) is aangesloten. Het hoofd van de public relations, C. Galle Warnock, die de naam streng afwees omdat hij een negatief effect op het verkoopsucces van het nieuwe model verwachtte en liever namen als Pacer, Ranger, Corsair of Citation had gewild, kon niet zegevieren.
Zelfs voordat het model verscheen, deed Ford intensief public relations-werk. Zo werd in artikelen in de Amerikaanse tijdschriften Time and Life de Edsel gevierd als een technologische doorbraak. De productie begon in juli 1957. De reclamefolder kondigde ook Edsel aan als een auto als geen ander. Op 4 september 1957 werd het nieuwe merk officieel geïntroduceerd. Er was de serie in een korte versie op een Ford-platform en een langere versie op basis van Mercury, in totaal 16 varianten. Op 13 oktober presenteerde het CBS-televisienetwerk een Edsel-show waarin Bing Crosby,Frank Sinatra en Louis Armstrong optraden. De mediahype rond het nieuwe model wierp aanvankelijk zijn vruchten af. Kort nadat het model werd gepresenteerd, bezochten meer dan 3 miljoen Amerikanen Ford-dealers. De echte technische innovaties van het model waren echter alleen zelfstellende remmen en een elektrisch ontgrendelde motorkap. Dat was veel minder dan het publiek had verwacht.
De pers, die aanvankelijk zelfs het kleinste gerucht gretig had verspreid, negeerde de nieuwe auto nu minachtend. Onder andere het dashboardkastje was te klein. Het belangrijkste punt van kritiek was echter de ongewone radiatorgrille, die eigenlijk moest doen denken aan voertuigen uit de jaren twintig en dertig. Een paar journalisten prezen het, maar de meesten vonden het belachelijk: “wc-bril” was een andere vriendelijkere term en een journalist schreef dat de grille de auto deed lijken op een Oldsmobile die aan een citroen zuigt. Sommige kijkers associeerden het middengedeelte van de grille met de uitwendige vrouwelijke geslachtsdelen. Er waren ook kwaliteitsproblemen, aangezien McNamara de eigen productiefaciliteiten van het model weigerde en de auto werd geassembleerd in de fabrieken van andere Ford-merken, en een slechte levering van reserveonderdelen. De aanhoudende problemen leidden tot het backroniem “elke dag iets anders lekt”.
De verkoop van de Edsel had ook te lijden onder het feit dat deze auto duur was in vergelijking met de modellen van de concurrentie en tegelijkertijd begonnen consumenten steeds meer kleinere, zuinigere modellen te eisen. De Edsel leek ook relatief duur omdat hij in september werd gelanceerd, twee maanden voordat andere autofabrikanten hun nieuwe modellen lanceerden. De Edsel concurreerde daarom met de 1957-modellen met hun prijzen uit 1957. Ford had ook besloten om het duurste model van de Edsel als eerste te lanceren.
Voor het volgende modeljaar is het ontwerp afgezwakt en is het modellengamma ingekort. Terwijl het model uit 1958 nog in de productiefaciliteiten van Ford werd geproduceerd, werd de productie van Edsel nu in één fabriek gecombineerd om het kwaliteitsprobleem te voorkomen. Zelfs dat hielp niet, de Edsel verkocht veel slechter dan verwacht. Het model uit 1960 werd gerestyled om het ongelukkige ontwerp te elimineren en het productassortiment werd verder teruggebracht.
Enkele maanden na de start van de productie in de jaren 60 kwam het einde van het hoogste niveau. Ford was van plan om 200.000 tot 300.000 voertuigen per jaar te verkopen om na twee tot drie jaar met het nieuwe merk in het zwart te staan. Tegen het einde van de productie waren er echter slechts 110.847 voertuigen gebouwd. Nadat het falen van de Edsel te voorzien was, wist McNamara zijn idee van een goedkope compacte auto door te drukken: de Falcon verscheen in 1960.