DeLorean Motor Company (DMC) was een project van voormalig General Motors vice-president John DeLorean met als doel het produceren van sportwagens. DMC werd opgericht in 1975 en begon in 1981 met de massaproductie van een model met een roestvrijstalen carrosserie in Dunmurry, Noord-Ierland.
De wigvorm, getekend door Giorgio Giugiaro en de matte glans van de geborstelde, ongeverfde roestvrijstalen behuizing van de auto, zorgden ervoor dat het enige model DeLorean DMC-12 er modern en uniek uitzag. De productie moest echter na 21 maanden worden stopgezet en er waren ongeveer 9000 voertuigen geproduceerd.
Om de productiekosten lager te houden dan in de VS mogelijk is, besloot DeLorean haar fabriek te bouwen in een land met de hoogst mogelijke werkloosheid om subsidies van de overheid te krijgen. De keuze viel dus op het toenmalige crisisgebied Dunmurry in Noord-Ierland. Hiervoor betaalde de Labour- regering hem meer dan £ 100 miljoen na ondertekening van het contract aan het einde van de jaren zeventig en verleende hem verschillende belastingvoordelen. De werkloosheid was in die tijd hoog in het gebied van West-Belfast en de Britse regering beloofde dat door het creëren van meer dan 2.000 nieuwe banen de sympathie van de bevolking voor de IRA zou verminderen.
Vervaardigd in Dunmurry, verkocht de DMC-12 aanvankelijk goed. Nog voor de start van de productie waren er al meer dan 20.000 bestellingen ontvangen. Hoewel de verkoopprijs meer dan het dubbele was van de oorspronkelijk geplande $ 12.000 (vandaar de naam DMC-12 = $ 12.000), was de vraag groot. In de Verenigde Staten, de primaire markt, kostte het voertuig ongeveer $ 25.000 toen het in de verkoop ging. De catalogusprijs van een Porsche 911 was slechts iets hoger. Noch de prestaties, noch de kwaliteit van de afwerking van de voertuigen rechtvaardigden deze prijs. Toch had DMC in de eerste helft van het jaar na de start van de productie in de lente van 1981 bijna $ 26,5 miljoen verdiend en leek het op schema te liggen met een aantrekkelijk product dat de schulden afbetaalde aan de investeerders, waaronder Sammy Davis Jr. en Johnny Carson.
Maar toen, in 1980/1981, beleefde de auto-industrie een van de grootste internationale crises in meer dan vijftig jaar (zie de oliecrisis van 1979). De verkoopcijfers in de belangrijkste markt van DeLorean, de VS, daalden snel van twaalf naar minder dan zes miljoen auto’s per jaar. Vooral de markt voor sportwagens en luxewagens stortte in, evenals veel gevestigde fabrikanten die afhankelijk waren van de Amerikaanse markt en de sterke dollar, zoals Porsche en Ferrari , hard raakten. Daarnaast had het jonge bedrijf bestaand kapitaal geïnvesteerd en nog geen reserves kunnen opbouwen. Bovendien had DeLorean, vanwege de aanvankelijk hoge respons na de introductie van de DMC-12, de productieaantallen bijna verdubbeld. Nu was het bedrijf niet voorbereid op de sterk dalende omzet. In deze situatie, die John DeLorean niet had voorzien, werden DMC-12’s opgeslagen in de hoop betere zaken te vinden zodra de Amerikaanse vraag aantrok.
De crisis op de automarkt, de onevenredig hoge prijs, soms flagrante kwaliteitsgebreken die dure reparaties via de dealer noodzakelijk maakten, en de dure vleugelconstructie verergerden de financiële situatie van DMC. Tegelijkertijd stond DeLorean voor een nieuwe regering in Groot-Brittannië. In 1979 kwam de Conservatieve Partij in Engeland aan de macht. De nieuwe premier Margaret Thatcher moest toezien hoe het modelproject “DMC” van de vorige regering gaandeweg uitgroeide tot een uit de hand gelopen politieke en financiële ramp. Maar John DeLorean had geen andere keuze dan zijn grootste geldschieter, de Britse regering, om een nieuwe leningsverhoging te vragen. Deze schoot tot 1982 weer 30 miljoen pond omhoog. Op 20 oktober 1982 plaatste de Britse regering de DeLorean Motor Company echter onder curatele. DMC’s kantoor in New York sloot de eerste week van november 1982. De productie van de voertuigen in Dunmurry stopte op 24 december 1982 en het bedrijf werd in februari 1983 geliquideerd.
Er werden in totaal ongeveer 9000 DMC-12 vervaardigd; de voertuigen die na het einde van de DeLorean Motor Company nog niet waren verkocht, werden als pakket verkocht aan de toenmalige contractpartner Consolidated International. De oprichter van het bedrijf, John Zachary DeLorean, stierf in 2005.
Een Texaanse investeerder heeft ondertussen de bedrijfsschil overgenomen en biedt nu “gereviseerde” DeLorean-voertuigen aan in Humble, Texas, die een diepgaand revisie- en restauratieproces hebben ondergaan. Alle grote zwakheden van de DMC-12 zouden zijn verholpen.
In oktober 2011 kondigde de (nieuwe) DeLorean Motor Company de productie aan van elektrische DeLoreans vanaf 2013, voor een prijs van $ 90.000.
Parallel aan de ontwikkeling van de DMC-12 dacht John DeLorean al aan uitbreiding van zijn productassortiment. Verschillende ideeën werden uitgewerkt en drie ervan bereikten het stadium van serieuze planning. Maar toen de fabriek werd gesloten, faalden ook zij.
Het concept van een vierzits sedan met vleugeldeuren wordt de DeLorean Medusa genoemd. De basis hiervoor was een studie van Italdesign die Giugiaro voor het eerst aan het publiek presenteerde op het autosalon van Turijn 1980 onder de naam Lancia Medusa. Met de studie wilde Italdesign aantonen dat optimale aerodynamica en de ruimtelijkheid van een grote sedan samengaan. De Medusa had een luchtweerstandscoëfficiënt van slechts 0,263 en is daarmee het meest aerodynamische voertuig in de geschiedenis. Technisch gezien was de auto gebaseerd op het Lancia Beta Montecarlo -platform, dus het werd ontworpen als een voertuig met middenmotor. In tegenstelling tot de berichten had de Lancia Medusa geen vleugeldeuren, maar vier gewone scharnierende deuren.
Het middenmotorconcept was waarschijnlijk de belangrijkste reden waarom John DeLorean geïnteresseerd was in Giugiaro’s Lancia Medusa. Gedurende 1981 waren er herhaalde discussies tussen DeLorean en Giugiaro over het starten van de productie van de Medusa, en Giugiaro maakte op verzoek van DeLorean verschillende schetsen van een Medusa met de voorkant die overeenkwam met die van de DMC-12. Giugiaro overwoog ook om de Medusa in ieder geval aan de voorkant uit te rusten met vleugeldeuren. Ook hier waren het slechts schetsen. Overeenkomstige ombouwmaatregelen werden niet uitgevoerd op het Medusa-tentoonstellingsvoertuig.
In september 1981 waren de besprekingen zo ver gevorderd dat DeLorean in een gesprek met Giugiaro beloofde dat de productie in 1984 zou beginnen, uitgaande van een jaarlijkse productie van 10.000 eenheden.
Gezien de crisis van het bedrijf begin 1982 werd het concept van de Medusa niet nagestreefd.
Na de opening van de faillissementsprocedure in 1982 werd overwogen om de fabriek van DeLorean in Dunmurry optimaal te benutten. Het leek duidelijk dat dit niet haalbaar was met de DMC-12 alleen. De curatoren kwamen daarom op het idee om naast de DMC-12 een kleiner, goedkoper model te maken. De keuze viel op de Triumph TR7, waarvan de productie British Leyland was een jaar eerder was gestopt. In het voorjaar van 1982 onderhandelden curatoren met Leyland over de overname van de rechten en alle productiefaciliteiten voor de TR7, de auto zou vervolgens worden vervaardigd en verkocht in Dunmurry als een DeLorean met kleine visuele veranderingen. Volgens Britse persberichten stemde de directie van Leyland in met het voorstel. Uiteindelijk mislukten deze overwegingen echter in het najaar van 1982 met het oog op de arrestatie van John DeLorean.
In de filmreeks Back to the Future maakt een DeLorean DMC-12 deel uit van de Time Machine.
Ook in de speelfilm Driven uit 2018 is de bedrijfs- en faillissementsgeschiedenis verwerkt.
DeLorean Modellen