Société de Dietrich et Cie de Lunéville was een Franse fabrikant van auto’s en treinwagons.
De groep De Dietrich et Cie bestond al sinds de jaren 1680 in Frankrijk. In ieder geval rond 1870 lag de lokale focus in de Elzas en deels in Lotharingen. De afdeling De Dietrich Ferroviaire voor spoorvoertuigen was gevestigd in Reichshoffen. De nederlaag van Frankrijk in de Frans-Pruisische oorlog van 1870-1871 betekende dat het bedrijf nu zijn hoofdkantoor had in het Duitse rijk Elzas-Lotharingen. De Franse markt dreigde met verlies. In 1880 werd een vestiging opgericht in Lunéville, Frankrijk. Edouard de Turckheim, die bij de familie kwam en met De Dietrich trouwde, werd aanvankelijk hoofd van het filiaal. In 1890 nam zijn zoon Adrien de Turckheim de leiding over.
Een daling van de verkoop in de jaren 1890 bracht het bedrijf ertoe op zoek te gaan naar een andere productielijn: auto’s.
Eugène de Dietrich leidde de hoofdfabriek in Niederbronn, Duitsland. Twee bronnen stellen dat hij in 1896 een overeenkomst sloot met Amédée Bollée Junior om een van zijn voertuigen in licentie te produceren. Na korte tijd was het model niet meer goed genoeg. Om te verbeteren, gaf hij de Lunéville-vestiging de opdracht om sterkere frames te ontwikkelen en te produceren. Op deze manier begon de autoproductie in Lunéville in 1897.
Een andere bron suggereert dat Adrien de Turckheim de licentie van Amédee Bollée Junior in maart 1897 verwierf. Aanvankelijk werden 20 voertuigen gebouwd. In de zomer van 1897 werd een zelfstandige vrachtwagen met een tweecilinder-frontmotor ontwikkeld.
Eind 1897 werd het filiaal de zelfstandige vennootschap Societe de Dietrich et Cie de Lunéville. De rechtsvorm was een Société en commandite. Leden van de families de Turckheim en de Dietrich waren erbij betrokken. De productie van auto’s is voortgezet. De merknaam was nog steeds De Dietrich.
In 1901 waren de modellen in Bollée-stijl verouderd, wat ook duidelijk werd in de race van Parijs naar Berlijn in juni 1901. In het begin van 1902 werd een nieuwe overeenkomst getekend met Turcat-Méry om hun voorin geplaatste motorvoertuigen in licentie te geven.
In 1905 was er een geschil tussen Adrien de Turckheim en Eugène de Dietrich. Adrien de Turckheim en Léon Turcat vonden Henri Estier, André Lebon, Léopold Renouard en Hubert de Pourtalès, vier mensen die hen financieel zouden steunen, en slaagden erin zich volledig af te splitsen van de groep De Dietrich. Het nieuwe bedrijf kreeg de naam Société Lorraine des Anciens Établissements de Dietrich et Cie. Lorraine-Dietrich werd gekozen als merknaam.
The Burlington Carriage Company verkocht de voertuigen van beide merken van De Dietrich in het Verenigd Koninkrijk.
De Dietrich bleef tot minstens 1911 treinwagons bouwen in Lunéville.
De licentie die Eugène de Dietrich in 1896 sloot, omvatte de driewielige De-Dietrich-Voiturette met een tweecilindermotor en riemaandrijving, waarvan er geen aanwijzingen zijn dat deze ook in Luneville werd geproduceerd.
Daarna volgden vierwielige voertuigen met een versterkt chassis uit eigen productie en horizontale tweecilindermotoren van Bollée. De motor van de 6 CV heeft een boring van 95 mm, een slag van 160 mm, een cilinderinhoud van 2268 cm³ en ongeveer 6 pk. Bij de 9 CV zorgt de vergrote boring van 110 mm voor een cilinderinhoud van 3041 cm³ en een vermogen van 9 pk. Wat ze gemeen hebben is een gloeibuisontsteking en riemaandrijving. In 1900 kostte het kleinere voertuig 9.000 frank. Deze modellen waren ook leverbaar uit de Duitse productie, met 6 pk en genaamd 9/10 PS.
Voor 1900 is er ook een 18 pk met viercilindermotor geleverd. Het kostte als chassis tot 20.000 frank.
Een andere bron vermeldt 5 CV, 9 CV, 12 CV en 18 CV zonder vermelding van de jaren.
Volgens de Turcat-Méry-licentie zijn de 8 CV met een tweecilindermotor en de 12 CV, 16 CV en 24 CV met een viercilindermotor, automatisch geregelde inlaatkleppen, vierversnellingsbak en kettingaandrijving bekend van 1902. Een andere bron vermeldt 10 CV met een tweecilindermotor, 16 CV en 24 CV. Voor de 16 CV is een cilinderinhoud van 4078 cm³ bekend.
Een advertentie uit 1903 vermeldde 10 CV, 12 CV, 16 CV, 24 CV en 40 CV . In de literatuur zijn de kubieke inhoudsgegevens voor dit jaar 3 liter, 4,1 liter en 5,4 liter. Voor de race van Parijs naar Madrid in 1903 worden zes racewagens ontworpen, die ook over viercilindermotoren beschikten. De motor van de 30 CV heeft een boring van 124 mm, een slag van 120 mm, een cilinderinhoud van 5797 cm³ en 33 pk. De wielbasis is 240 cm en de spoorbreedte is 135 cm. De voertuigen zijn 335 cm lang en 156 cm breed. Ze wegen 996 kg in de raceversie en 1200 kg in een rijklare versie. De motor van de 45 CV heeft een boring en slag van elk 150 mm en een cilinderinhoud van 10.603 cm³en ongeveer 45 pk. De zwakkere modellen stonden op de 10e, 40e en 45e plaats en de sterkere op de 3e, 24e en 46e plaats toen de race in Bordeaux werd afgelast.
Motoren met mechanisch gestuurde inlaatkleppen zijn bekend uit 1904. Er was ook een racewagen met een inhoud van 12,8 liter en 100 pk.
In 1905 werd OHV-klepbediening geïntroduceerd.
In 1900 werden ook vrachtwagens aangeboden en in 1903 omnibussen.
Een gele 6 CV als dubbele phaeton behoort tot de collectie van de Cité de l’Automobile in Mulhouse. In 2018 werd het tentoongesteld ter gelegenheid van een speciale tentoonstelling in het Technik-Museum Speyer (daar expliciet met de aanduiding van de productielocatie Lunéville). Een auto dateert het uit het jaar 1899.
Een voertuig met 16 pk uit de autorace Parijs-Wenen van 1902 met het Britse kenteken A 2101 werd in 2014 geveild voor 1.255.644 euro. Bonhams daarentegen noemt een bedrag van 1.121.899 euro inclusief opgeld.
Een 1903 24 CV met registratienummer 3 JOT bevindt zich in het National Motor Museum in Beaulieu, VK en neemt af en toe deel aan de London to Brighton Veteran Car Run.
Nog een 24 CV uit 1903 met kenteken A 1853 bevindt zich in de Shuttleworth Collection.
De Dietrich Modellen